Pierwsze to jest ten chyba druk, który wypełniają. Tam jest tylko odpowiedź, dziecko jest samodzielne, rodzic pisuje tak lub nie, albo skreśla. To jest wszystko. Czyli pierwszy kontakt z dzieckiem to będzie, kiedy mama go przyprowadzi tego 1 września w poniedziałek, jeśli tak będzie wypadało w kalendarzu, a nie drugiego, przyprowadza go mama i wtedy jest jakby ten pierwszy kontakt. Tu nie ma jeszcze miejsca, a powinno być na to, co rodzic właśnie na dniu otwartym zwrócił na to uwagę, poprosił wychowawcę. Proszę Panią, z moim synem jest jeszcze tak, że ja już w wakacje nad tym będę pracować, bo on jeszcze ma pampersa. Jest komunikacja i ja sobie zahaczam, może być jeszcze pampers, ale będę nad tym pracować. Ja drodzy Państwo i tu chcę powiedzieć, że jestem nauczycielem z tak dużym stażem, ale ja dziecko jestem w stanie wykąpać, jeśli trzeba. Jest biegunka, są wymioty i to jest następna rzecz ważna, rodzic o tym nie myśli. Teraz kolejny punkt, samodzielność w załatwianiu, w jedzeniu. I teraz ta samodzielność to znaczy, jaka jest komunikacja, bo musi być samodzielne, czyli rozumiem, że dziecko trzyletnie powie Pani siusiu albo już zaakceptował tą toaletę i sam chce iść. No ale my mamy jednak tą dwudziestkę parę dzieci pod sobą, uczymy się tego, żeby jednak zgłaszały, a jak się coś stanie, to trzeba przebrać w komforcie. I teraz następna rzecz, co powinno być w szatni? Worek, a w worku: skarpetki, majtusie, jak są cztery po roku to rajstopki, geterki, bluzeczka i rodzice też powinni być wcześniej, żeby ten wychowawca miał tą przestrzeń powiedzieć. Bo ja bym chciała zadbać o komfort dziecka, bo ono będzie chciało jutro do mnie wrócić. Albo się zacznie kryzys, a mówimy o tym, że trzylatek ma tak zwane trzy tygodnie asymilacji. No i dzisiaj bym chciała jeszcze powiedzieć o ważnej rzeczy. Przedszkolak taki trzyletni w przedszkolu, co wtedy z rodzicami? Często jest tak, że mama musi, tata musi, więc dziecko może być tak powiedzmy w emocji niezgody. Ja traktuję dzieci bardzo poważnie. Ja zazwyczaj do dzieci mówię proszę państwa, albo drodzy państwo, oni wszyscy patrzą. Chciałabym, żeby rodzice, mama rozmawiała o tym, co się wydarzy później. Czyli jeśli bliziutko mieszkają, zobaczmy sobie to przedszkole, bo na przykład nie byliśmy na dniu otwartym. Możemy go zobaczyć zewnątrz, wejść do ogrodu przedszkolnego, bo przegapiliśmy ten czas spotkania. Zebranie z wychowawcą pojawia się często, albo jeszcze przed wakacjami, albo tak jak w mojej placówce, w drugi dzień pobytu dziecka w przedszkolu. Zazwyczaj to jest poniedziałek z dziećmi widzimy te kryzysy, te kłopoty, a już we wtorek mogę wszystko sprostować dla dzieci nowych, bo nie tylko 3 latki to są nowe. Może przyjść 4 latek, 5 latek nowy i oni mogą mieć ten sam kłopot z asymilacją, ten sam. Emocjonalność domowa, a to jest nowa sprawa, nowi ludzie, nowe dzieci, nowe miejsce. On może mieć przekonanie, że tylko jego fotelik i jego krzesełko to jest do jedzenia, a tu je cała grupa i on tu i teraz ma zjeść. Czyli naprawdę tysiące rzeczy się pojawia. Dla mnie na przykład ważnym jest, żeby ten woreczek w każdym wieku w przedszkolu był. Drodzy Państwo, on może psiknąć i jedzenie mu wychodzi. Czy ja mam mieć pretensje? Nie, ale ja bym chciała, żeby to dziecko nie było mokre. Przebieramy się, jest w kulturze bycia i w takim zaopiekowaniu, bo my najpierw komunikujemy się emocjami. Cóż 3-latek może powiedzieć, nie wszystkie mówią. Tu w przedszkolach mamy logopedów. Mamy kadrę świetną, która pomaga czasem i rodzicom. Jeśli już jest w późniejszym wieku, to trzeba się dzieckiem zaopiekować, wysłać, ćwiczyć, robić. Moi drodzy, tam tysiące rzeczy jest, które logopeda może zdradzić. Rodzic korzystając z tej wiedzy, ćwiczy, bo tylko ćwiczenie czyni mistrza, nie inaczej. Ja zdaję sobie sprawę, że rzucam te wszystkie tematy, ale chciałabym tak nie przegapić ani jednej myśli z tego, jak to jest ważne w tym wieku przedszkolnym. No i teraz rodzic przyprowadza dziecko, jest worek, 3-latek wchodzi na grupę, jest przerażony. I teraz powiem o bardzo ważnej rzeczy i tu odniosę się także do siebie. Kiedy pracowałam już 10 lat na swojej placówce i potem miałam już własne dziecko, kiedy przyprowadziłam je, stałam za drzwiami. Łzy mi płynęły po policzkach i zadałam sobie pytanie, czy ja jestem dobrą mamą, bo ja wtedy byłam z drugim maleństwem w domu. Ale daję do moich koleżanek, znam je, do mojej placówki, byłam rozedrgana. Wydawało mi się, że potrzebna jestem dla mojego młodszego syna, a moja córa mnie również potrzebuje, na pewno tam się coś dzieje, na pewno krzyczy, płacze. Drogie mamy, jedna ważna rzecz. Jeśli przerzucimy emocje na dziecko, to takie dziecko dostaje ten nauczyciel wychowawca na grupę. Czyli wasze emocje, z którymi sobie nie radzicie. Bo wy także jeszcze często pępowina nie odcięta, ale chce wrócić do pracy. Wy macie też swoje sprawy prywatne, kłopoty, każdy je ma. I to dziecko zostaje troszkę tak na siłę w przemocowości i my wtedy mamy, proszę państwa, my także jako ludzie, nauczyciele, wychowawcy, mamy także trudny miesiąc. Te wszystkie emocje odbieramy. Chciałybyśmy dobrze, mamy złote środki. Ja bym mogła powiedzieć tej mamie i to powiem dzisiaj. Jeśli mama ma duży problem, to niech nie przeprowadza i nie jest najgorszą mamą na świecie. Ale jeśli tata sobie radzi bardziej, bo jest stanowczy, wie po co przyszedł, wie, że to jest dobre, to on tak odprowadza, wpuszcza dziecko, całuje po dwukroć, po dziesięciokroć, kocha bardzo i mocno przytula. A mama to zrobi w domu, zamieńcie się. Jeśli nie radzi sobie tata, albo go nie ma, a może jest w rozjazdach, nie wynikam. To może ta kochana babcia, która radzi sobie z tą emocją, bo wie, że włożyła od zero prawie, po noworodka do trzech lat potencjał. Teraz jako babcia odpoczywa, więc wpuszcza to cudo do nas z uśmiechem, ona jest całkiem inna. My mamy, jesteśmy bardzo emocjonalne, to jest w nas, myśmy je nosiły pod serduszkiem. Jak oddać ludziom? Może jeszcze nie teraz, a może jeszcze uprosimy mamy. To się dzieje, to jest nagminne, to jest życie. Ja mam wielką prośbę. Nie radzimy sobie, wpuśćmy kogoś, kto sobie radzi. Bo te trzy miesiące asymilacji, które jest zbadane się nam przeciągnie. Najpierw będzie bunt na dzień dobry, albo wszystko jest przez tydzień dobrze, a od poniedziałku trach. I mama nie wie, co się dzieje, no wiemy, co się dzieje, bo dziecko słyszy, co wraca po przedszkolu. Te emocje mamy, te łzy na przykład w mankiet tatusia, może źle robimy, to wszystko słyszy. Drodzy Państwo, ja muszę tu powiedzieć jeszcze ważną rzecz, najbardziej otwarte, inteligentne, to jest dziecko 3-4 letnie. Te zwoje pracują. Wiecie, jak nie mówiło dzieciątko wam, a zaczyna, tyle słów poznaje. Mówi słowa, których wy nie mówicie w domu, bo my czytamy, my opowiadamy, my mamy właśnie bogatą wymowę, my próbujemy tę komunikację wdrożyć, w każdym aspekcie, żeby nie była emocja, a jak jest, to komunikacja, bo wtedy przychodzi rozwiązanie. A my najczęściej mamy to wszystko zamknięte. Muszę przyznać jako nauczyciel z takim stażem, że widząc dziecko wiem, co się dzieje w domu. To też nie jest łatwe, a ja to muszę wziąć na siebie. Dam przykład. Trzylatek, chłopiec, bije mamę w twarz w szatni. Ale kiedy? Kiedy go odbiera. Więc stoję, ja nie daję na to zgody, ale to już odbiera mama. Ja tylko pytam, czy jest tata? W sensie wiem, że jest, ale czy jest w domu? A pani mówi, że mąż jest w rozjazdach. I co? Patrzę na trzylatka i mówię, to mamy drugiego. On jest tatą w domu. On jest decyzyjny. On chce pokazać, że mu źle zrobiono, że go dano. To były te pierwsze dni. To nie znaczy, że mąż bije żonę. Ja tego tak nie widzę. Ja bardziej widzę tak, że ten trzylatek jest mężczyzną w domu, jak nie ma taty. Mama wszystko układa, chce dobrze. Mąż wyjeżdża, zarabia na rodzinę. Ona także pracuje. Ale on wyraził w jaki sposób? Emocjonalny. Więc jak dzieci biją w twarz swoich rodziców, to nie znaczy, że widziały, że ktoś je bił. Nie idźmy w tą stronę. To patologia, to nie o to chodzi. Bardziej chodzi o to, że trzylatek nie umie się inaczej komunikować. On albo się śmieje, albo ma złość, albo tupie, albo się położy na ziemi. A kto jest w kłopocie? Rodzic. I ja szczerze na tych zebraniach, kiedy widzę się z rodzicami po raz pierwszy, chcę im o tym opowiedzieć. Z czym się spotkają? Co zobaczą? Tak, my w przedszkolu robimy dobrą robotę. Robimy wszystko w tych trzylatkach. Dam następny przykład. Dziecko jest samodzielne. Okazuje się, że w kryzysowych sytuacjach wkłada palec i szuka czegoś. A rodzic mi nie powiedział, że jest taka cudowna przytulanka. Może być to zabawka, może być to materiał, który się kładzie na poduszkę, kiedy zasypia. To może być jego poduszka. I on to potrzebuje. A ja o tym nie wiem. A dziecko? W sensie kryzysu to dostaje, bo się wyciszało do trzech lat, bo zasypiało z tym, tak? A ja tego nie wiem. No i drodzy państwo, przemocowość jest wtedy jak? No na dziecko olbrzymia. A my nie wiemy, a musimy sobie poradzić z sytuacją. I potem odkrywam w tej szafce. Smoczek, butelkę ze smoczkiem z soczkiem zostawioną Czyli ze smoczkiem to dzieciątko szło do przedszkola. Trzymało butelkę, bo jeszcze popijało ze smoczka. A w przedszkolu jest łyżeczka, widelczyk, kubeczek. I sytuacje trudne, które się wydarzą, przypominają mu, czyli mają to bezpieczeństwo, to jest ta jego zabawka, to jest ten materiał. Ja muszę o tym wiedzieć. To jest także moja deska ratunku, że jak się coś dzieje, to ja po to zmierzam, żeby dziecko się mi wyciszyło, żeby poczuło nawet ten zapach. Jako wychowawca kolonijny to też tak powiem, jechałam z najmłodszymi po raz pierwszy, a potem przez 12 lat.  I powiem szczerze, kiedy miałam najmłodsze grupy, najlepszą rzeczą była fotografia rodzica. Bo wiecie, w maluszkach jak i na koloniach, dziecko śpi. A z czym mu się to kojarzy? Że obudzi się i zobaczy rodzica. Na wyjeździe go nie zobaczy. Kiedy mama ma przytulać, całować przed snem, a ja kładę tego malucha i nie jestem mamą. Tam jest tysiące rzeczy. Rodzic sobie nie zdaje w ogóle z tego sprawy. My wychodzimy tak upocone, zmęczone psychicznie i fizycznie. Ale jeśli ja mam duży bank informacji, a ja wcześniej też sprzedam swój bank rodzicom, to my jesteśmy w komunikacji i wszystkie oczy zwrócone są na to dziecko.